Γυναικείος παροξυσμός!!!

Δουλεύω σε ένα τμήμα όπου είμαστε εφτά (!!) γυναίκες και αλήθεια έχω πήξει στα οιστρογόνα!!!
Είναι απίστευτο πόσο τεταμένο μπορεί να είναι το κλίμα όταν εφτά διαφορετικές γυναίκες συνυπάρχουν σε ένα χώρο επί οκτώ ώρες.
Τσιρίδες, νεύρα, αλλά και υστερικά γέλια γεμίζουν το εργασιακό οκτάωρο.
Έχουμε τις καλές στιγμές μας, μα είναι πολύ κουραστικό να προσέχεις τις κινήσεις και τα λόγια σου για να μην είσαι η επόμενη που θα "θαφτεί". Το πιο σπαστικό δε είναι ότι με μεγάλη ευκολία η μία πατάει επάνω στην άλλη για να φανεί ότι εκείνη δουλεύει περισσότερο, είναι πιο αποδοτική κλπ, λες και η εταιρεία θα γίνει κάποτε δική της ...
Τι να πω... Είχα φαίνεται πολύ καιρό να δουλέψω στον ίδιο χώρο με τόσες πολλές εκπροσώπους του φύλου μου και κανένα αρσενικό...

και μη χειρότερα

Αυτές οι τελευταίες δυο βδομάδες που πέρασαν, ήταν φριχτά απαίσιες και απαίσια φριχτές.
Κατ' αρχάς χτύπησε με τη μηχανή ο αρραβωνιαστικός μου και περάσαμε τέσσερις μέρες (και τρεις νύχτες) στο νοσοκομείο, βρόμικοι, άυπνοι -λόγω των συγχορδιών από ροχαλητά που εντελώς άμουσα εξέπνεαν οι τρεις γέροι που ήταν στο θάλαμο- και με πόνους ο Α. /με κάλους στα πόδια γώ αφού πηγαινοερχόμουν συνεχώς προκειμένου να απαλύνω λίγο τη διαμονή του.
Τελικά ήρθε σπίτι, όπου και υποχρεωτικά θα παραμείνει για δύο μήνες.
Είπαμε να πάμε στο ΙΚΑ να τακτοποιήσουμε τα χαρτιά για την άδεια και το επίδομα ασθενείας. Αποτέλεσμα: τρεις ημέρες συνεχόμενες προς και από το ΙΚΑ εργοδότη - ασφαλισμένου και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει...
Φυσικά η ατυχία δεν έμεινε σε αυτά..
Τη Δευτέρα που μας πέρασε μια συνέδελφος ήρθε άρρωστη στη δουλειά και από την Τετάρτη είμαι χάλια με πυρετό, συνάχι και μια γενικότερη αδυναμία. Συγκεκριμένα νιώθω τα κόκκαλά μου να πονάνε σαν να τα έχει συμπιέσει, ξέρω 'γω, μάρμαρο..

Ένα έχω να δηλώσω πάντως μετά από αυτά:
Είναι αλήθεια το ρητό "ενός κακού μύρια έπονται"

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

...και ακόμη ενθουσιάζομαι ανακαλύπτοντας καινούρια πράγματα. Ακόμη γελάω μέχρι δακρύων και κλαίω μέχρι να με πιάσουν τα γέλια.
Η ζωή μου μέχρι σήμερα με έχει διδάξει αυτές τις βασικές αλήθειες:
1. Να εκτιμώ τη ρουτίνα, σημαίνει πως έχω καθημερινότητα στην οποία μπορώ να βασίζομαι(έστω κι αν ώρες ώρες γίνεται βαρετή).
2. Να σέβομαι τη μοίρα (μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα ελέγξεις), αλλά να κυνηγώ πάντα τα σύννεφά μου και να μάχομαι τους ανεμόμυλους.
3. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μπορεώ να βασιστώ επάνω τους όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Οι φίλοι είναι αυτοί στους οποίους θα κλαφτώ και θα μου κρατήσουν το χέρι, αλλά το βράδυ μόνη μου θα πρέπει να ξυπνήσω από τους εφιάλτες.
4. Να υπερασπίζομαι τις πεποιθήσεις μου αλλά να σέβομαι και τις απόψεις των άλλων (κάποια στιγμή μπορεί να τις απορροφήσω).
5. Να είμαι πάντα σε επαφή με το παιδί μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να αντέξω τη βαρβαρότητα των ενηλίκων και τη ματαιότητα των πράξεών τους.

Ευτυχώς είμαι ακόμη παιδί και παίζω με Lego και Playmobil. Διαβάζω μυθιστορήματα και παραμύθια με δράκους και νεράιδες. Ξεκαρδίζομαι με τα cartoons και μπορώ ακόμη να χάνομαι στο δικό μου φανταστικό κόσμο των χρωμάτων μέσα από τις ακουαρέλες μου.
Ευτυχώς...

.......

Σήμερα το πρωί πήγα στη μικροβιολόγο της γειτονιάς μου για να κάνω τις ετήσιες εξετάσεις αίματος, ούρων και θυρεοειδούς.
Χτύπησα το κουδούνι στις 8:00 και καθώς δεν υπήρχε κανείς άλλος στην αναμονή του ιατρείου, η γιατρός με οδήγησε κατευθείαν στο εξεταστήριο, όπου η διαδικασία κράτησε το πολύ πέντε λεπτά.
Όταν τελείωσε, η γιατρός με ξεπροβόδησε στην πόρτα, ανταλάσσοντας τις συνηθισμένες αβρότητες.
Ξαφνικά, τη βλέπω να βουρκώνει και μου λέει "Αχ, κορίτσι μου να 'ξερες τι μου θύμισες",
κι εγώ η αφελής "Αλήθεια τι;"
Είχε μια ανηψιά που μου έμοιαζε πολύ στην εμφάνιση και τους τρόπους και τη χάσανε στα 23 της πριν από έξι μήνες...
Στο άκουσμα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί - τι ρώτησα;
Ψέλλισα κάτι συλλυπητήριο και το 'βαλα στα πόδια αφήνοντάς την να κλαίει, θρηνώντας για μια αθώα νέα κοπέλα που έσβησε στην άσφαλτο...
Ακόμη κι αυτή τη στιγμή ριγώ συγκλονισμένη...

Ιστορία μου, Αμαρτία μου

Ένα χρόνο αργότερα, ακόμη ασχολούμαστε με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού...
Δεν έχουν άραγε καταλάβει οι διοικούντες ότι είναι πραγματικά ακατάλληλο; Από συζητήσεις με γνωστούς που έχουν παιδιά σ' αυτήν την ηλικία ακούω μόνο ένα πράγμα: "Αν δώσουν αυτό το βιβλίο στα παιδιά μας θα το πετάξουμε, θα το σκίσουμε, θα το κάψουμε".

Ήθελα να 'ξερα, τι στα κομμάτια σκέφτονταν αυτοί που το έγραψαν; Ότι θα περνούσε στο "ντούκου"; Ότι κανείς δεν θα αντιλαμβανόταν τις εγκληματικές και ανθελληνικές ανακρίβειες ; Ότι οι ενήλικες είμαστε τόσο απορροφημένοι στο κυνήγι του χρήματος και της καριέρας που απλώς θα αγνοούσαμε την εκπαίδευση των παιδιών μας; Ότι... τι;

Ελπίζω, πραγματικά να παρθούν γρήγορα αποφάσεις σ' αυτό το φλέγον για όλους μας θέμα.
Άλλωστε οι Έλληνες την ιστορία μας έχουμε να υπερηφανευόμαστε και όχι την ... Μπεζεντάκου !!!

ΞΕΦΤΙΛΑ

"Αγαπητοί φίλοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες, Εκδόθηκε ψήφισμα που υπογράφηκε από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι χώρες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές πρέπει να δεσμευτούν ότι θα προστατεύσουν και θα αναδασώσουν τις καμένες περιοχές. Ξέρετε ποιός δεν υπέγραψε; ..... Μα ποιός άλλος.... Η Ελλάδα!!! Μπείτε στο www.petitiononline.com/forestgr και υπογράψτε!!! Πρέπει να μαζέψουμε χιλιάδες υπογραφές! Στείλτε το μήνυμα σε φίλους! Όλοι να συμβάλλουμε , αν δεν θέλουμε να δούμε τσιμεντοποιημένες τις καμένες περιοχές! "

Αυτό ακριβώς το mail, που μου έστειλε μια συνάδελφος από τη δουλειά, με έκανε και ανατρίχιασα!
Μα είναι δυνατόν;
Ακόμη και τώρα μου είναι αδύνατο να το πιστέψω. Τόσο ξεφτίλα είμαστε ως χώρα που ούτε αυτά που μας στερούνται, ούτε αυτά που έχουν αξία, δεν είμαστε άξιοι να υπερασπιστούμε.
Ντροπή μας...

Debate

Καταλάβατε τίποτε; Εγώ προσπάθησα να ακούσω απαντήσεις πολιτικών σε ερωτήσεις δημοσιογράφων και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό που "έπιανε" τ' αυτί μου ήταν ... άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.
Ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, τα αποσπάσματα από την Βουλή των Εφήβων μου φαίνονται πολύ πιο άμεσα, έγκυρα και αξιόπιστα.
Αυτά και... τι να πω;
Καλή... Ανάσταση!!!

Καλό μήνα σε όλους!

Πρώτη Σεπτεμβρίου σήμερα και ένας καινούριος μήνας ξεκινά.
Το ίδιο και το Εθνικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Από τα βάθη της καρδιάς μου, δύο ευχές:
1. Να μην έχουμε πάλι θύματα στις κερκίδες (και έξω από αυτές)
2. Να κερδίσει ο καλύτερος, χωρίς "εξωτερικές" παρεμβάσεις

Καλή επιτυχία σε όλους και μην ξεχνάμε ότι είναι απλά ένα άθλημα, ένα παιχνίδι για να περνάμε καλά.

Την επόμενη μέρα...

να σηκωθούμε όλοι από τις καρέκλες και τα γραφεία και τους καναπέδες μας, να στείλουμε βοήθεια με κάθε μέσο, με κάθε κόστος στους κατοίκους που έχασαν τα σπίτια, τα κτήματα, τα ρούχα, το μέλλον τους.

Να στείλουμε τρόφιμα, νερό, σεντόνια, μαξιλάρια, ρούχα.

Να τους δείξουμε πως δεν είναι μόνοι. Πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.

Και μετά...

Να τα φτιάξουμε πάλι όπως ήταν. Να τα παρατήσουμε όλα και να τρέξουμε στην Ελληνική ύπαιθρο να πάρουμε όλοι τα φτυάρια και τις αξίνες. Να φυτέψουμε πάλι τη γη μας, τα βουνά μας..

Στην ανάγκη, να μην πάει κανένας να ψηφίσει.

Δεν χρειάζεται να ρίξουμε ένα χαρτί στην κάλπη. Χρειάζεται να φυτέψουμε δέντρα και σπόρους, χρειάζεται να χτίσουμε τις πέτρινες καλύβες των χωρικών, χρειάζεται να γεμίσει πάλι ο Μεσσηνιακός κάμπος με ελιές

Χριστέ μου, δε γίνεται να μείνουμε πάλι αμέτοχοι.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ!!!

Μνημόσυνο

Το επιβεβαίωσα.
Το χωριό μου παραδόθηκε στη μανία της φωτιάς. Εκείνης που ξεκίνησε αρχικά στη Ζαχάρω, έκαψε και καίει ακόμη την Ηλεία, μπήκε στην Αρκαδία καταστρέφοντας δεκάδες χωριά και έφτασε στη Μεσσηνία. Εκεί στο βουνό υπήρχε κάποτε ένα χωριό που λεγόταν Καρνάσι.
Ήταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ο προπάππους μου και τουλάχιστον δέκα ακόμη γενιές προγόνων μου.
Εγώ δεν γεννήθηκα εκεί αλλά από σαράντα ημερών μέχρι τα δυόμισι ήμουν εκεί με τον παππού και τη γιαγιά μου. Ανέπνευσα αυτόν τον αέρα με τα μικρά μου τότε πνευμόνια, ήπια από αυτό το νερό, μύρισα τα λουλούδια αυτού του τόπου. Σε κάθε ευκαιρία ήμουν εκεί.
Στην πηγή κάτω από τους τεράστιους πλάτανους που φιλοξένησαν κάθε παιδικό μου παιχνίδι και όνειρο. Στην εκκλησία της Παναγίας που κάθε χρόνο υποδεχόμουν το Άγιο Φως της Ανάστασης μαζί με όλο το σόι..
Δεν έχω επιβεβαιώσει ακόμη πόσο κάηκε αλλά ξέρω ότι τουλάχιστον εκκενώθηκε έγκαιρα.
Η ώρα πάει πέντε το πρωί και δεν θέλω να πέσω για ύπνο. Δεν μπορώ.
Αισθάνομαι πως πρέπει να τελέσω ολονυχτία για το μοιρολόι, όπως κάνανε παλιά.. Όπως κάνανε στο χωριό μου.
Κλαίω. Σταματάω και ξανακλαίω.
Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναπάω. Φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω..
Θλίψη
Οδύνη
Οργή
Αυτά αισθάνομαι.
Για το χωριόμου. Για τους νεκρούς. Για τους άστεγους. Για την Ελλάδα. Για όλους.
Ενός λεπτού σιγή.
Μνημόσυνο.
Για να θυμόμαστε όλοι πως ήταν κάποτε. Πριν το καλοκαίρι του 2007. Πριν κάποιοι αποφασίσουν πως η ΕΛΛΑΔΑ έπρεπε να πάψει να είναι η ομορφότερη χώρα στον κόσμο.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε..

Η ζωή.. συνεχίζεται

Τα θύματα της φωτιάς έχουν φτάσει επίσημα τα 50.
Όλη η Πελοπόννησος και η μισή Εύβοια έχουν παραδοθεί στις φλόγες.
Χιλιάδες συμπολίτες μας έχουν μείνει άστεγοι, χωρίς ελπίδα για το μέλλον.

Πενθούμε.

Άνοιξα το πρωί την τηλεόραση και ακόμη δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου απ' την οθόνη. Αυτές οι εικόνες καταστροφής, ξέρω ότι θα με κυνηγούν για καιρό.
Κατάγομαι από τη Μεσσηνία και πριν από μία ώρα η φωτιά πέρασε τα σύνορα. Ήταν να πάω στο χωριό μου για τις εκλογές, αλλά τώρα δεν ξέρω... Μου είναι αδύνατο να διασχίσω τη μισή Πελοπόννησο ανάμεσα σε καμμένες εκτάσεις. Να αντικρύσω στάχτη και μαυρίλα εκεί που κάποτε υπήρχε πλούσια βλάστηση. Όλα αυτά τα δέντρα και τα ζώα.. Χριστέ μου! Πώς μπορεί κανείς να το χωνεψει; Εγώ δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να μπω στο τριπάκι μιας ζωής χωρίς δάσος. Πάντοτε, από τα σχολικά μου χρόνια, άκουγα ότι το δάσος είναι ζωή. Πεθάναμε αυτές τις δυο μέρες όλοι. Είμαστε ΝΕΚΡΟΙ.
Η ζωή δεν συνεχίζεται για κανέναν.
Θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε (έναν μολυσμένο αέρα), να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να "διασκεδάζουμε", αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ.

Θα ζητηθούν ευθύνες, ίσως υπάρξουν και συλλήψεις. Ε,και;
Τα δέντρα θα ξαναφυτευτούν; Τα πουλιά θα ξανακτίσουν τις φωλιές τους; Τα ζώα που ψήθηκαν ζωντανά θα υπάρξουν ξανά σ'αυτά τα χώματα;
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε ότι η ζωή συνεχίζεται...

Από τη Μαίρη

"Εγώ πού βρίσκομαι και δε σε θωρώ;
Ένα διάδρομο κοιτάω κι αντικρύζω το κενό.
Υπάρχει άραγε εκεί, ή
η μόνη αλήθεια είναι πικρή;
Δεν θέλω να ρωτάω, φοβάμαι τη μοναξιά
Στο διάδρομο όσο με πειράζει το κενό,
άλλο τόσο με πειράζει
να μη βλέπω ανθρώπους που αγαπώ."

Διακοπές: ΤΕΛΟΣ

Οι περισσότεροι που γνωρίζω επέστρεψαν σήμερα στις δουλειές τους, ή θα επιστρέψουν μέσα στην εβδομάδα. Όλοι έχουν νοσταλγική διάθεση, όχι τόσο γιατί πέρασαν τις Τέλειες διακοπές, αλλά γιατί οι διακοπές τους τελείωσαν.

Δε λέω, φυσιολογικό είναι, το καταλαβαίνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τόση αναισθησία; Κλαίγονται με μισοπερήφανο ύφος σε μένα, που ξέρουν καλά ότι έχω να πάω διακοπές, να φύγω για έστω τρεις συνεχόμενες μέρες από την Αθήνα, δύο ολόκληρα χρόνια.. και δεν προβλέπεται να πάω για ένα ακόμη χρόνο (με εξαίρεση ίσως στις εκλογές που θα πάω στο χωριό μου).

Έρχονται και μουρμουράνε για παραπάνω μέρες, για τέσσερις μήνες υπομονή μέχρι την άδεια των Χριστουγέννων.. και λέω "γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σκοινί";

Σίγουρα όσοι από εσάς είστε στη θέση μου με καταλαβαίνετε.

Ναι, χαίρομαι που οι άνθρωποι πέρασαν όμορφα αλλά.. να, το πράσινο τερατάκι της ζήλειας έχει κάνει κατάληψη.. ειδικά όταν πέρνουν το υφάκι "αχ, μωρέ, η κακομοίρα".ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ

Ουφ, τα έγραψα και βγήκαν από μέσα μου.

Σκεφτόμουν...

Πόσο κοντά έχουμε έρθει οι άνθρωποι -με ένα mail, blog ή sms- κι όμως βιώνουμε ακόμη μοναξιά.
Κάποιοι το απόλυτο, άλυτο, επίπονο είδος μοναξιάς. Αυτό που σε καθηλώνει, ανήμπορος να αντιδράσεις, σε τρώει...
Έχεις γνωστούς, φίλους, παρέες κι ακόμα νιώθεις μόνος.
Γιατί;
Τι μας κάνει άρραγε να υποβάλουμε τους εαυτούς μας σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο της αυτοπεριθωριοποίησης;
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Που αποσκοπεί;

Καλώς σας βρήκα!!!

Ζω πλέον μαζί με όλους εσάς στην εποχή της τεχνολογίας!
Μέχρι πριν από τρεις ημέρες δεν είχα καν internet και τώρα γράφω το πρώτο μου blog! Είμαι ενθουσιασμένη.. το ξέρω πως δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά.. πώς να το κάνουμε, το καινούριο με εξιτάρει!
Είναι λίγο περίεργο συναίσθημα να ξέρω ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις και τα αισθήματα που καταγράφω στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Ταυτόχρονα τρομακτικό και σαγηνευτικό.
Υποθέτω πως κάποια στιγμή θα το συνηθίσω μα για την ώρα απλώς το απολαμβάνω.
Καλώς σας βρήκα!