Οι περισσότεροι που γνωρίζω επέστρεψαν σήμερα στις δουλειές τους, ή θα επιστρέψουν μέσα στην εβδομάδα. Όλοι έχουν νοσταλγική διάθεση, όχι τόσο γιατί πέρασαν τις Τέλειες διακοπές, αλλά γιατί οι διακοπές τους τελείωσαν.
Δε λέω, φυσιολογικό είναι, το καταλαβαίνω.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τόση αναισθησία; Κλαίγονται με μισοπερήφανο ύφος σε μένα, που ξέρουν καλά ότι έχω να πάω διακοπές, να φύγω για έστω τρεις συνεχόμενες μέρες από την Αθήνα, δύο ολόκληρα χρόνια.. και δεν προβλέπεται να πάω για ένα ακόμη χρόνο (με εξαίρεση ίσως στις εκλογές που θα πάω στο χωριό μου).
Έρχονται και μουρμουράνε για παραπάνω μέρες, για τέσσερις μήνες υπομονή μέχρι την άδεια των Χριστουγέννων.. και λέω "γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σκοινί";
Σίγουρα όσοι από εσάς είστε στη θέση μου με καταλαβαίνετε.
Ναι, χαίρομαι που οι άνθρωποι πέρασαν όμορφα αλλά.. να, το πράσινο τερατάκι της ζήλειας έχει κάνει κατάληψη.. ειδικά όταν πέρνουν το υφάκι "αχ, μωρέ, η κακομοίρα".ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ
Ουφ, τα έγραψα και βγήκαν από μέσα μου.
1 σχόλιο:
Χμμ, δεν μπορώ να πω ότι η περίπτωσή μου θα σε παρηγορούσε, μάλλον το αντίθετο. Μα κάνε κουράγιο και μην τους ακούς!!!βξυοτ
Δημοσίευση σχολίου