Η ζωή.. συνεχίζεται

Τα θύματα της φωτιάς έχουν φτάσει επίσημα τα 50.
Όλη η Πελοπόννησος και η μισή Εύβοια έχουν παραδοθεί στις φλόγες.
Χιλιάδες συμπολίτες μας έχουν μείνει άστεγοι, χωρίς ελπίδα για το μέλλον.

Πενθούμε.

Άνοιξα το πρωί την τηλεόραση και ακόμη δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου απ' την οθόνη. Αυτές οι εικόνες καταστροφής, ξέρω ότι θα με κυνηγούν για καιρό.
Κατάγομαι από τη Μεσσηνία και πριν από μία ώρα η φωτιά πέρασε τα σύνορα. Ήταν να πάω στο χωριό μου για τις εκλογές, αλλά τώρα δεν ξέρω... Μου είναι αδύνατο να διασχίσω τη μισή Πελοπόννησο ανάμεσα σε καμμένες εκτάσεις. Να αντικρύσω στάχτη και μαυρίλα εκεί που κάποτε υπήρχε πλούσια βλάστηση. Όλα αυτά τα δέντρα και τα ζώα.. Χριστέ μου! Πώς μπορεί κανείς να το χωνεψει; Εγώ δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να μπω στο τριπάκι μιας ζωής χωρίς δάσος. Πάντοτε, από τα σχολικά μου χρόνια, άκουγα ότι το δάσος είναι ζωή. Πεθάναμε αυτές τις δυο μέρες όλοι. Είμαστε ΝΕΚΡΟΙ.
Η ζωή δεν συνεχίζεται για κανέναν.
Θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε (έναν μολυσμένο αέρα), να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να "διασκεδάζουμε", αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ.

Θα ζητηθούν ευθύνες, ίσως υπάρξουν και συλλήψεις. Ε,και;
Τα δέντρα θα ξαναφυτευτούν; Τα πουλιά θα ξανακτίσουν τις φωλιές τους; Τα ζώα που ψήθηκαν ζωντανά θα υπάρξουν ξανά σ'αυτά τα χώματα;
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε ότι η ζωή συνεχίζεται...