Μνημόσυνο

Το επιβεβαίωσα.
Το χωριό μου παραδόθηκε στη μανία της φωτιάς. Εκείνης που ξεκίνησε αρχικά στη Ζαχάρω, έκαψε και καίει ακόμη την Ηλεία, μπήκε στην Αρκαδία καταστρέφοντας δεκάδες χωριά και έφτασε στη Μεσσηνία. Εκεί στο βουνό υπήρχε κάποτε ένα χωριό που λεγόταν Καρνάσι.
Ήταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ο προπάππους μου και τουλάχιστον δέκα ακόμη γενιές προγόνων μου.
Εγώ δεν γεννήθηκα εκεί αλλά από σαράντα ημερών μέχρι τα δυόμισι ήμουν εκεί με τον παππού και τη γιαγιά μου. Ανέπνευσα αυτόν τον αέρα με τα μικρά μου τότε πνευμόνια, ήπια από αυτό το νερό, μύρισα τα λουλούδια αυτού του τόπου. Σε κάθε ευκαιρία ήμουν εκεί.
Στην πηγή κάτω από τους τεράστιους πλάτανους που φιλοξένησαν κάθε παιδικό μου παιχνίδι και όνειρο. Στην εκκλησία της Παναγίας που κάθε χρόνο υποδεχόμουν το Άγιο Φως της Ανάστασης μαζί με όλο το σόι..
Δεν έχω επιβεβαιώσει ακόμη πόσο κάηκε αλλά ξέρω ότι τουλάχιστον εκκενώθηκε έγκαιρα.
Η ώρα πάει πέντε το πρωί και δεν θέλω να πέσω για ύπνο. Δεν μπορώ.
Αισθάνομαι πως πρέπει να τελέσω ολονυχτία για το μοιρολόι, όπως κάνανε παλιά.. Όπως κάνανε στο χωριό μου.
Κλαίω. Σταματάω και ξανακλαίω.
Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναπάω. Φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω..
Θλίψη
Οδύνη
Οργή
Αυτά αισθάνομαι.
Για το χωριόμου. Για τους νεκρούς. Για τους άστεγους. Για την Ελλάδα. Για όλους.
Ενός λεπτού σιγή.
Μνημόσυνο.
Για να θυμόμαστε όλοι πως ήταν κάποτε. Πριν το καλοκαίρι του 2007. Πριν κάποιοι αποφασίσουν πως η ΕΛΛΑΔΑ έπρεπε να πάψει να είναι η ομορφότερη χώρα στον κόσμο.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε..