Στο ρεπό μου

Σηκώθηκα στις 11:30, πίνω το καφεδάκι μου και βλέπω τα περιστέρια να τσιμολογούν το ρύζι που τους έχω πετάξει στο μπαλκόνι μου..
Αυτή την εβδομάδα, δε θα την καταλάβω καθόλου. Τη Δευτέρα δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά γιατί δεν είχε λεωφορεία και το ραδιο-ταξί δεν μπορούσε να έρθει να με πάρει από το στενό που μένω. Σήμερα και αύριο έχω ρεπό...το Σαββατοκύριακο είναι λίγο ζόρι, αλλά 5 θα έχω τελειώσει!
Άντε, να φύγει κι ο Φλεβάρης, να έρθει δηλαδή τέλος του μηνός να πληρωθώ, γιατί πάλι κοντεύω να μείνω πανί με πανί.. Πώς τα καταφέρνω;;;

και μόλις έγινε σεισμός!!!

Χιόνι!!!

Στα ζεστά, μέσα στο σπίτι, κάθομαι μπροστά στο παράθυρο με την κουρτίνα τραβηγμένη και κοιτάζω έξω τις άσπρες νιφάδες να στροφιλίζονται σε μια υπόκωφη μουσική στον αρχαιότερο των χορών...
Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη παιδί και ενθουσιαζόμουν με το παραμικρό, περίμενα κάθε χρόνο το χειμώνα, όχι για να πάρω τα χριστουγιεννιάτικα δώρα, αλλά για να ξυπνήσω ένα πρωί και να δω τον κόσμο μου καλυμένο με χιόνι.
Τα αγγελάκια παίζουν μαξιλαροπόλεμο και η μητέρα φύση, υπομονετική όπως πάντα, τα αφήνει να γεμίσουν τα πάντα με λευκά απαλά πούπουλα...

Γειά σας, γειά σας!!

Επέστρεψα!!
Μετά από κάποιους μήνες που δεν μπορούσα να συνδεθώ, επιτέλους γράφω στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο!!!!!
Μόλις πριν λίγο ήμουν στο e-bay και χάζευα στα καταστήματα για γυναικεία ρούχα και παπούτσια μπας και πάρω κανένα φορεματάκι, έτσι δώρο για τα γεννέθλιά μου που πλησιάζουν.
Αχ....τι το ήθελα!!
Πέτυχα ένα μαγαζί από Αμερική που έχει εκπλκτικά φορέματα και παπούτσια για όλες τις ώρες και σε απίθανες τιμές!!
Το μόνο που σκέφτομαι από εκείνη την ώρα είναι πόσα θα πάρω και το βασικότερο πού στην ευχή θα τα χωρέσω;;;
Μάλλον θα πρέπει να δώσω τίποτε από τα παλιά μου... Ποιά όμως;;

Βασανισμένη καταναλώτρια(!!!!)

Γυναικείος παροξυσμός!!!

Δουλεύω σε ένα τμήμα όπου είμαστε εφτά (!!) γυναίκες και αλήθεια έχω πήξει στα οιστρογόνα!!!
Είναι απίστευτο πόσο τεταμένο μπορεί να είναι το κλίμα όταν εφτά διαφορετικές γυναίκες συνυπάρχουν σε ένα χώρο επί οκτώ ώρες.
Τσιρίδες, νεύρα, αλλά και υστερικά γέλια γεμίζουν το εργασιακό οκτάωρο.
Έχουμε τις καλές στιγμές μας, μα είναι πολύ κουραστικό να προσέχεις τις κινήσεις και τα λόγια σου για να μην είσαι η επόμενη που θα "θαφτεί". Το πιο σπαστικό δε είναι ότι με μεγάλη ευκολία η μία πατάει επάνω στην άλλη για να φανεί ότι εκείνη δουλεύει περισσότερο, είναι πιο αποδοτική κλπ, λες και η εταιρεία θα γίνει κάποτε δική της ...
Τι να πω... Είχα φαίνεται πολύ καιρό να δουλέψω στον ίδιο χώρο με τόσες πολλές εκπροσώπους του φύλου μου και κανένα αρσενικό...

και μη χειρότερα

Αυτές οι τελευταίες δυο βδομάδες που πέρασαν, ήταν φριχτά απαίσιες και απαίσια φριχτές.
Κατ' αρχάς χτύπησε με τη μηχανή ο αρραβωνιαστικός μου και περάσαμε τέσσερις μέρες (και τρεις νύχτες) στο νοσοκομείο, βρόμικοι, άυπνοι -λόγω των συγχορδιών από ροχαλητά που εντελώς άμουσα εξέπνεαν οι τρεις γέροι που ήταν στο θάλαμο- και με πόνους ο Α. /με κάλους στα πόδια γώ αφού πηγαινοερχόμουν συνεχώς προκειμένου να απαλύνω λίγο τη διαμονή του.
Τελικά ήρθε σπίτι, όπου και υποχρεωτικά θα παραμείνει για δύο μήνες.
Είπαμε να πάμε στο ΙΚΑ να τακτοποιήσουμε τα χαρτιά για την άδεια και το επίδομα ασθενείας. Αποτέλεσμα: τρεις ημέρες συνεχόμενες προς και από το ΙΚΑ εργοδότη - ασφαλισμένου και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει...
Φυσικά η ατυχία δεν έμεινε σε αυτά..
Τη Δευτέρα που μας πέρασε μια συνέδελφος ήρθε άρρωστη στη δουλειά και από την Τετάρτη είμαι χάλια με πυρετό, συνάχι και μια γενικότερη αδυναμία. Συγκεκριμένα νιώθω τα κόκκαλά μου να πονάνε σαν να τα έχει συμπιέσει, ξέρω 'γω, μάρμαρο..

Ένα έχω να δηλώσω πάντως μετά από αυτά:
Είναι αλήθεια το ρητό "ενός κακού μύρια έπονται"

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

...και ακόμη ενθουσιάζομαι ανακαλύπτοντας καινούρια πράγματα. Ακόμη γελάω μέχρι δακρύων και κλαίω μέχρι να με πιάσουν τα γέλια.
Η ζωή μου μέχρι σήμερα με έχει διδάξει αυτές τις βασικές αλήθειες:
1. Να εκτιμώ τη ρουτίνα, σημαίνει πως έχω καθημερινότητα στην οποία μπορώ να βασίζομαι(έστω κι αν ώρες ώρες γίνεται βαρετή).
2. Να σέβομαι τη μοίρα (μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα ελέγξεις), αλλά να κυνηγώ πάντα τα σύννεφά μου και να μάχομαι τους ανεμόμυλους.
3. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μπορεώ να βασιστώ επάνω τους όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Οι φίλοι είναι αυτοί στους οποίους θα κλαφτώ και θα μου κρατήσουν το χέρι, αλλά το βράδυ μόνη μου θα πρέπει να ξυπνήσω από τους εφιάλτες.
4. Να υπερασπίζομαι τις πεποιθήσεις μου αλλά να σέβομαι και τις απόψεις των άλλων (κάποια στιγμή μπορεί να τις απορροφήσω).
5. Να είμαι πάντα σε επαφή με το παιδί μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να αντέξω τη βαρβαρότητα των ενηλίκων και τη ματαιότητα των πράξεών τους.

Ευτυχώς είμαι ακόμη παιδί και παίζω με Lego και Playmobil. Διαβάζω μυθιστορήματα και παραμύθια με δράκους και νεράιδες. Ξεκαρδίζομαι με τα cartoons και μπορώ ακόμη να χάνομαι στο δικό μου φανταστικό κόσμο των χρωμάτων μέσα από τις ακουαρέλες μου.
Ευτυχώς...

.......

Σήμερα το πρωί πήγα στη μικροβιολόγο της γειτονιάς μου για να κάνω τις ετήσιες εξετάσεις αίματος, ούρων και θυρεοειδούς.
Χτύπησα το κουδούνι στις 8:00 και καθώς δεν υπήρχε κανείς άλλος στην αναμονή του ιατρείου, η γιατρός με οδήγησε κατευθείαν στο εξεταστήριο, όπου η διαδικασία κράτησε το πολύ πέντε λεπτά.
Όταν τελείωσε, η γιατρός με ξεπροβόδησε στην πόρτα, ανταλάσσοντας τις συνηθισμένες αβρότητες.
Ξαφνικά, τη βλέπω να βουρκώνει και μου λέει "Αχ, κορίτσι μου να 'ξερες τι μου θύμισες",
κι εγώ η αφελής "Αλήθεια τι;"
Είχε μια ανηψιά που μου έμοιαζε πολύ στην εμφάνιση και τους τρόπους και τη χάσανε στα 23 της πριν από έξι μήνες...
Στο άκουσμα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί - τι ρώτησα;
Ψέλλισα κάτι συλλυπητήριο και το 'βαλα στα πόδια αφήνοντάς την να κλαίει, θρηνώντας για μια αθώα νέα κοπέλα που έσβησε στην άσφαλτο...
Ακόμη κι αυτή τη στιγμή ριγώ συγκλονισμένη...