.......

Σήμερα το πρωί πήγα στη μικροβιολόγο της γειτονιάς μου για να κάνω τις ετήσιες εξετάσεις αίματος, ούρων και θυρεοειδούς.
Χτύπησα το κουδούνι στις 8:00 και καθώς δεν υπήρχε κανείς άλλος στην αναμονή του ιατρείου, η γιατρός με οδήγησε κατευθείαν στο εξεταστήριο, όπου η διαδικασία κράτησε το πολύ πέντε λεπτά.
Όταν τελείωσε, η γιατρός με ξεπροβόδησε στην πόρτα, ανταλάσσοντας τις συνηθισμένες αβρότητες.
Ξαφνικά, τη βλέπω να βουρκώνει και μου λέει "Αχ, κορίτσι μου να 'ξερες τι μου θύμισες",
κι εγώ η αφελής "Αλήθεια τι;"
Είχε μια ανηψιά που μου έμοιαζε πολύ στην εμφάνιση και τους τρόπους και τη χάσανε στα 23 της πριν από έξι μήνες...
Στο άκουσμα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί - τι ρώτησα;
Ψέλλισα κάτι συλλυπητήριο και το 'βαλα στα πόδια αφήνοντάς την να κλαίει, θρηνώντας για μια αθώα νέα κοπέλα που έσβησε στην άσφαλτο...
Ακόμη κι αυτή τη στιγμή ριγώ συγκλονισμένη...