Την επόμενη μέρα...

να σηκωθούμε όλοι από τις καρέκλες και τα γραφεία και τους καναπέδες μας, να στείλουμε βοήθεια με κάθε μέσο, με κάθε κόστος στους κατοίκους που έχασαν τα σπίτια, τα κτήματα, τα ρούχα, το μέλλον τους.

Να στείλουμε τρόφιμα, νερό, σεντόνια, μαξιλάρια, ρούχα.

Να τους δείξουμε πως δεν είναι μόνοι. Πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.

Και μετά...

Να τα φτιάξουμε πάλι όπως ήταν. Να τα παρατήσουμε όλα και να τρέξουμε στην Ελληνική ύπαιθρο να πάρουμε όλοι τα φτυάρια και τις αξίνες. Να φυτέψουμε πάλι τη γη μας, τα βουνά μας..

Στην ανάγκη, να μην πάει κανένας να ψηφίσει.

Δεν χρειάζεται να ρίξουμε ένα χαρτί στην κάλπη. Χρειάζεται να φυτέψουμε δέντρα και σπόρους, χρειάζεται να χτίσουμε τις πέτρινες καλύβες των χωρικών, χρειάζεται να γεμίσει πάλι ο Μεσσηνιακός κάμπος με ελιές

Χριστέ μου, δε γίνεται να μείνουμε πάλι αμέτοχοι.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ!!!

Μνημόσυνο

Το επιβεβαίωσα.
Το χωριό μου παραδόθηκε στη μανία της φωτιάς. Εκείνης που ξεκίνησε αρχικά στη Ζαχάρω, έκαψε και καίει ακόμη την Ηλεία, μπήκε στην Αρκαδία καταστρέφοντας δεκάδες χωριά και έφτασε στη Μεσσηνία. Εκεί στο βουνό υπήρχε κάποτε ένα χωριό που λεγόταν Καρνάσι.
Ήταν το χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο παππούς μου, ο προπάππους μου και τουλάχιστον δέκα ακόμη γενιές προγόνων μου.
Εγώ δεν γεννήθηκα εκεί αλλά από σαράντα ημερών μέχρι τα δυόμισι ήμουν εκεί με τον παππού και τη γιαγιά μου. Ανέπνευσα αυτόν τον αέρα με τα μικρά μου τότε πνευμόνια, ήπια από αυτό το νερό, μύρισα τα λουλούδια αυτού του τόπου. Σε κάθε ευκαιρία ήμουν εκεί.
Στην πηγή κάτω από τους τεράστιους πλάτανους που φιλοξένησαν κάθε παιδικό μου παιχνίδι και όνειρο. Στην εκκλησία της Παναγίας που κάθε χρόνο υποδεχόμουν το Άγιο Φως της Ανάστασης μαζί με όλο το σόι..
Δεν έχω επιβεβαιώσει ακόμη πόσο κάηκε αλλά ξέρω ότι τουλάχιστον εκκενώθηκε έγκαιρα.
Η ώρα πάει πέντε το πρωί και δεν θέλω να πέσω για ύπνο. Δεν μπορώ.
Αισθάνομαι πως πρέπει να τελέσω ολονυχτία για το μοιρολόι, όπως κάνανε παλιά.. Όπως κάνανε στο χωριό μου.
Κλαίω. Σταματάω και ξανακλαίω.
Δεν ξέρω αν θέλω να ξαναπάω. Φοβάμαι για το τι θα αντικρύσω..
Θλίψη
Οδύνη
Οργή
Αυτά αισθάνομαι.
Για το χωριόμου. Για τους νεκρούς. Για τους άστεγους. Για την Ελλάδα. Για όλους.
Ενός λεπτού σιγή.
Μνημόσυνο.
Για να θυμόμαστε όλοι πως ήταν κάποτε. Πριν το καλοκαίρι του 2007. Πριν κάποιοι αποφασίσουν πως η ΕΛΛΑΔΑ έπρεπε να πάψει να είναι η ομορφότερη χώρα στον κόσμο.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε..

Η ζωή.. συνεχίζεται

Τα θύματα της φωτιάς έχουν φτάσει επίσημα τα 50.
Όλη η Πελοπόννησος και η μισή Εύβοια έχουν παραδοθεί στις φλόγες.
Χιλιάδες συμπολίτες μας έχουν μείνει άστεγοι, χωρίς ελπίδα για το μέλλον.

Πενθούμε.

Άνοιξα το πρωί την τηλεόραση και ακόμη δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου απ' την οθόνη. Αυτές οι εικόνες καταστροφής, ξέρω ότι θα με κυνηγούν για καιρό.
Κατάγομαι από τη Μεσσηνία και πριν από μία ώρα η φωτιά πέρασε τα σύνορα. Ήταν να πάω στο χωριό μου για τις εκλογές, αλλά τώρα δεν ξέρω... Μου είναι αδύνατο να διασχίσω τη μισή Πελοπόννησο ανάμεσα σε καμμένες εκτάσεις. Να αντικρύσω στάχτη και μαυρίλα εκεί που κάποτε υπήρχε πλούσια βλάστηση. Όλα αυτά τα δέντρα και τα ζώα.. Χριστέ μου! Πώς μπορεί κανείς να το χωνεψει; Εγώ δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να μπω στο τριπάκι μιας ζωής χωρίς δάσος. Πάντοτε, από τα σχολικά μου χρόνια, άκουγα ότι το δάσος είναι ζωή. Πεθάναμε αυτές τις δυο μέρες όλοι. Είμαστε ΝΕΚΡΟΙ.
Η ζωή δεν συνεχίζεται για κανέναν.
Θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε (έναν μολυσμένο αέρα), να πηγαίνουμε στις δουλειές μας, να "διασκεδάζουμε", αλλά ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ.

Θα ζητηθούν ευθύνες, ίσως υπάρξουν και συλλήψεις. Ε,και;
Τα δέντρα θα ξαναφυτευτούν; Τα πουλιά θα ξανακτίσουν τις φωλιές τους; Τα ζώα που ψήθηκαν ζωντανά θα υπάρξουν ξανά σ'αυτά τα χώματα;
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε ότι η ζωή συνεχίζεται...

Από τη Μαίρη

"Εγώ πού βρίσκομαι και δε σε θωρώ;
Ένα διάδρομο κοιτάω κι αντικρύζω το κενό.
Υπάρχει άραγε εκεί, ή
η μόνη αλήθεια είναι πικρή;
Δεν θέλω να ρωτάω, φοβάμαι τη μοναξιά
Στο διάδρομο όσο με πειράζει το κενό,
άλλο τόσο με πειράζει
να μη βλέπω ανθρώπους που αγαπώ."

Διακοπές: ΤΕΛΟΣ

Οι περισσότεροι που γνωρίζω επέστρεψαν σήμερα στις δουλειές τους, ή θα επιστρέψουν μέσα στην εβδομάδα. Όλοι έχουν νοσταλγική διάθεση, όχι τόσο γιατί πέρασαν τις Τέλειες διακοπές, αλλά γιατί οι διακοπές τους τελείωσαν.

Δε λέω, φυσιολογικό είναι, το καταλαβαίνω.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τόση αναισθησία; Κλαίγονται με μισοπερήφανο ύφος σε μένα, που ξέρουν καλά ότι έχω να πάω διακοπές, να φύγω για έστω τρεις συνεχόμενες μέρες από την Αθήνα, δύο ολόκληρα χρόνια.. και δεν προβλέπεται να πάω για ένα ακόμη χρόνο (με εξαίρεση ίσως στις εκλογές που θα πάω στο χωριό μου).

Έρχονται και μουρμουράνε για παραπάνω μέρες, για τέσσερις μήνες υπομονή μέχρι την άδεια των Χριστουγέννων.. και λέω "γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σκοινί";

Σίγουρα όσοι από εσάς είστε στη θέση μου με καταλαβαίνετε.

Ναι, χαίρομαι που οι άνθρωποι πέρασαν όμορφα αλλά.. να, το πράσινο τερατάκι της ζήλειας έχει κάνει κατάληψη.. ειδικά όταν πέρνουν το υφάκι "αχ, μωρέ, η κακομοίρα".ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ

Ουφ, τα έγραψα και βγήκαν από μέσα μου.

Σκεφτόμουν...

Πόσο κοντά έχουμε έρθει οι άνθρωποι -με ένα mail, blog ή sms- κι όμως βιώνουμε ακόμη μοναξιά.
Κάποιοι το απόλυτο, άλυτο, επίπονο είδος μοναξιάς. Αυτό που σε καθηλώνει, ανήμπορος να αντιδράσεις, σε τρώει...
Έχεις γνωστούς, φίλους, παρέες κι ακόμα νιώθεις μόνος.
Γιατί;
Τι μας κάνει άρραγε να υποβάλουμε τους εαυτούς μας σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο της αυτοπεριθωριοποίησης;
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Που αποσκοπεί;

Καλώς σας βρήκα!!!

Ζω πλέον μαζί με όλους εσάς στην εποχή της τεχνολογίας!
Μέχρι πριν από τρεις ημέρες δεν είχα καν internet και τώρα γράφω το πρώτο μου blog! Είμαι ενθουσιασμένη.. το ξέρω πως δεν ανακάλυψα την Αμερική, αλλά.. πώς να το κάνουμε, το καινούριο με εξιτάρει!
Είναι λίγο περίεργο συναίσθημα να ξέρω ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει τις σκέψεις και τα αισθήματα που καταγράφω στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο. Ταυτόχρονα τρομακτικό και σαγηνευτικό.
Υποθέτω πως κάποια στιγμή θα το συνηθίσω μα για την ώρα απλώς το απολαμβάνω.
Καλώς σας βρήκα!