Σκεφτόμουν...

Πόσο κοντά έχουμε έρθει οι άνθρωποι -με ένα mail, blog ή sms- κι όμως βιώνουμε ακόμη μοναξιά.
Κάποιοι το απόλυτο, άλυτο, επίπονο είδος μοναξιάς. Αυτό που σε καθηλώνει, ανήμπορος να αντιδράσεις, σε τρώει...
Έχεις γνωστούς, φίλους, παρέες κι ακόμα νιώθεις μόνος.
Γιατί;
Τι μας κάνει άρραγε να υποβάλουμε τους εαυτούς μας σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο της αυτοπεριθωριοποίησης;
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Που αποσκοπεί;